Far Cry 6 - Review

Τη μία στιγμή βρίσκεσαι σε μια υπόγεια στρατιωτική βάση, σε σπηλιές δίπλα από τα βουνά της Yara. Την επόμενη κατεβαίνεις απ’ τους ουρανούς με ιλλιγιώδη ταχύτητα, φορώντας το wingsuit σου. Λίγο αργότερα, ρίχνεις αυτοσχέδιες βόμβες ναπάλμ στη σοδειά του φασιστικού καθεστώτος. Ανεβαίνεις σε ένα πλοίο του στρατού του δικτάτορα Castillo, μαζί με τον πιστό σου σύντροφο, τον Guapo, που είναι ένας εκπαιδευμένος κροκόδειλος με ένα χρυσό δόντι και φονικές διαθέσεις. Θα προκαλέσεις χάος, καταστρέφοντας τα αρχεία ενός υψηλόβαθμου στρατηγού του δικτάτορα, μαζί με τον τεράστιο πανκ κόκορα Chicharrón, που διαλύει οχήματα και δημιουργεί εκρήξεις. Θα προστατεύσεις μία πανκ συναυλία κάτω από τον γεμάτο πυροτεχνήματα ουρανό. Θα φορέσεις μάσκα κροκόδειλου και θα κρατάς πολύχρωμα όπλα, όσο συμμετέχεις στην αντίσταση εναντίον του αυταρχικού “El Presidente”. Όλα αυτά, θα τα κάνεις αν παίξεις το Far Cry 6, τη νέα προθήκη στην πασίγνωστη σειρά first-person shooter της Ubisoft, που για ακόμα μία φορά δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει να είναι, είναι τελικά πολλά, και παραμένει μία υπερ-διασκεδαστική, υπερβολική περιπέτεια.

Πολιτικά φορτισμένο σενάριο, ή πανκ κόκορες με τσόκερ;

Λοιπόν, ό,τι κι αν δήλωσε η εταιρεία ανάπτυξης, ό,τι κι αν νομίζαμε με βάση όσα είχαμε δει πριν την κυκλοφορία του, το Far Cry 6 πάσχει από το παραδοσιακό πρόβλημα ταυτότητας της σειράς. Ένα franchise που ξεκίνησε ως πιο «σκοτεινό», με την επιβίωση στο προσκήνιο, άρχισε να ξεφεύγει από αυτού του τύπου τη δράση για να πάει σε πιο μπλοκμπάστερ, mainstream λημέρια, διατηρώντας λίγη απ’ την ωμή του βία και το άγχος σε άγνωστες ζούγκλες. Με τον καιρό, ωστόσο, και με κυκλοφορίες όπως το New Dawn, το Far Cry μετατοπίζει όλο και περισσότερο τον πυρήνα του προς την πανκ δράση, προς το χάος, το χιούμορ, την υπερβολική προσέγγιση σε στιλ “action hero” που βλέπουμε σε κόμικς, και που συνηθίζαμε να απολαμβάνουμε σε ταινίες παλιότερων δεκαετιών. Δυστυχώς, όσο κι αν μετατοπίζεται προς εκείνο το ύφος, το Far Cry δεν έχει κάνει ακόμη την πλήρη στροφή προς την κατεύθυνση αυτή, και έτσι έχουμε χλιαρές απεικονίσεις καίριων, σύγχρονων ζητημάτων, όπως εκείνη του Far Cry 5, και τώρα, με το έκτο κεφάλαιο, μία ιστορία που προσπαθεί πολύ για να πείσει ότι είναι πιο επιδραστική απ’ όσο πράγματι είναι.

Ξεκινώντας το Far Cry 6, παίρνουμε τον ρόλο του/της Dani Rojas, που βρίσκεται ξαφνικά σε μία επίθεση μέσα στην πόλη όπου ζει, προσπαθεί στη συνέχεια να ξεφύγει από τους στρατιώτες του δικτάτορα Castillo που έχει την εξουσία της χώρας, της Yara, και καταλήγει σε μία βάρκα με άλλους κατατρεγμένους. Φυσικά, η βάρκα βυθίζεται και ο/η Dani γυρίζει στις ακτές της Yara, όπου μπλέκει σε μία περιπέτεια με μέλη της επανάστασης ενάντια του φασιστικού καθεστώτος. Η εισαγωγή είναι, όπως συνηθίζεται στη σειρά, έξοχη, γεμάτη άγχος, ένταση και καλοσχεδιασμένα σκηνικά. Μετά, όμως, αρχίζει η κρίση ταυτότητας. Αμέσως, βλέπουμε πώς ο/η Dani προχωρά πολύ γρήγορα όσον αφορά την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του/της, και εισέρχεται στα ενδότερα της επανάστασης με άνεση και σφυρώντας αδιάφορα, σαν να πάει για ψώνια στο σούπερ μάρκετ. Η συμμετοχή στον ανταρτοπόλεμο δεν κερδίζεται, δεν χτίζεται, είναι εκεί για να ικανοποιήσει το σενάριο και κάνει άλματα συνεχώς.

Στην πορεία, θα δούμε πως ο πολυδιαφημισμένος Anton Castillo, τον οποίον ερμηνεύει ένας αξιοπρόσεκτος Giancarlo Esposito με διαφορετικό ύφος από εκείνο του Gustavo Fring των Better Call Saul και Breaking Bad, δεν έχει όσο μεγάλο ρόλο θα περιμέναμε. Ο δικτάτορας, παρόλο που είναι ο βασικός «κακός», δεν εμφανίζεται πολύ συχνά. Αυτό, δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα, όχι δηλαδή από μόνο του. Το Far Cry 6 επιχειρεί να στήσει ένα αφηγηματικό υπόβαθρο που στηρίζεται περισσότερο στα μέλη της αντίστασης, στους παράπλευρους χαρακτήρες, στις διάφορες ξεχωριστές οργανώσεις που μάχονται κατά του καθεστώτος. Εν μέρει, το πετυχαίνει, δίνοντάς μας δεκάδες διαφορετικούς χαρακτήρες, με επαρκή backstories και περίπλοκες σχέσεις μεταξύ τους, προβλέψιμους αλλά διασκεδαστικούς. Όμως, το βασικό πρόβλημα είναι πως οι προσωπικότητες αυτές δεν είναι αξιομνημόνευτες και έρχονται σχεδόν αυτούσιες από κάθε παρόμοιο έργο, πατώντας πολύ σε ασφαλή μονοπάτια και μανιέρες (με μερικές εξαιρέσεις μόνο). Τελικά, το Far Cry 6 αφηγείται μία ιστορία που ποτέ δεν είναι κακογραμμένη ή μη ενδιαφέρουσα, ποτέ όμως δεν κερδίζει τις εντυπώσεις ώστε να γίνει το βασικό selling point του τίτλου. Είναι απλώς ικανοποιητική ως υπόβαθρο για να στηθεί πάνω της η δράση, αλλά πάντως ξετυλίγεται με πιο ικανοποιητικό τρόπο από εκείνη του Far Cry 5.

Έπειτα, έχουμε και το άλλο θέμα: χωρίς να ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει, πού να κατασταλλάξει αφηγηματικά, η Ubisoft δεν είναι σίγουρη αν φτιάχνει ένα επιδραστικό, πολιτικά φορτισμένο σενάριο, ή μια πανκ ιστορία γεμάτη υπερβολή. Φαίνεται πως επιθυμούσε να δημιουργήσει το πρώτο, αλλά τα πάντα οδηγούν τις εντυπώσεις στο δεύτερο, με μέλη της αντίστασης που συμπεριφέρονται σαν να συμμετέχουν σε πανκ συναυλία μεθυσμένοι συνεχώς, με set pieces που ξεφεύγουν και θυμίζουν περισσότερο υπερ-στρατιώτες τύπου Solid Snake παρά guerilla μαχητές και με gadgets/όπλα βγαλμένα από ταινία δράσης του 1980. Σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό να έχουμε τέτοιου είδους comic δράση, αλλά θα ήταν κατά πολύ προτιμότερο να δείξει επιτέλους η εταιρεία την αρμόζουσα αφοσίωση (στο ένα ή το άλλο ύφος) για να δώσει κάτι σφιχτότερα δεμένο και πιο εντυπωσιακό. Σίγουρα, το Far Cry 6 κάνει καλύτερη δουλειά στο πανκ, διασκεδαστικό και χαοτικό του σκέλος, παρά σε εκείνο που καταπιάνεται με σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, με τα οποία ασχολείται επιδερμικά, πάλι σε στιλ ταινίας δράσης με «κακούς» με πούρα και καλούς που σώζουν ακόμα και εχθρούς τους. Αν με βάζατε να διαλέξω αυτήν τη στιγμή, και η επιλογή μου να διαμορφώσει τη μελλοντική προσέγγιση της Ubisoft όσον αφορά τη σειρά Far Cry, θα έλεγα πως θέλω περισσότερους κόκορες, παίρνοντας ως δεδομένο το writing των τελευταίων δύο τίτλων του franchise.

Θέλουμε ένα ακόμα Far Cry;

Τουλάχιστον, το gameplay βαδίζει σε πιο ξεκάθαρο μονοπάτι, αφήνοντας πίσω τις προσπάθειες για τύπου RPG συστήματα και δίνοντάς μας ένα καθαρόαιμο παιχνίδι δράσης, χορταστικό, συναρπαστικό, γεμάτο και καλοστημένο. Αν είστε fans της σειράς, ξέρετε τι να περιμένετε και δεν θα δείτε τεράστιες αλλαγές εδώ. Θα δείτε, όμως, συστήματα που μετά από χρόνια μικρών πειραματισμών και δοκιμών, έχουν φτάσει στο καλύτερο σημείο τους πλέον. Πρόκειται για ένα παιχνίδι που πατά στη δοκιμασμένη πια συνταγή του Far Cry, αλλάζει κάποια μόνο συστατικά της και τελικά καταλήγει να είναι μία από τις πιο αξιόλογες εμπειρίες που έχει να προσφέρει η σειρά αλλά και το είδος γενικότερα. Ξέρω, κάπου εδώ πρέπει να αρχίσουμε να κράζουμε την προσέγγιση της Ubisoft με τα πολλά εικονίδια στους χάρτες, τον μεγάλο όγκο περιεχομένου σε ανοιχτούς, αχανείς χάρτες. Ωστόσο, εγώ δεν θα το κάνω αυτό, καθώς δεν βρίσκω κανέναν λόγο: το Far Cry μπορεί να αποτυγχάνει όσον αφορά το πολιτικά φορτισμένο, βαθύ σενάριο, αλλά το gameplay του δίνει ακριβώς ό,τι υπόσχεται. Και τι υπόσχεται; Έναν τεράστιο, ανοιχτό κόσμο για εξερεύνηση, γεμάτο με περιεχόμενο, βάσεις εχθρών για «καθάρισμα», αποστολές, όπλα, συναρπαστικές μάχες με πυροβολισμούς και κοφτερό stealth. Το Far Cry 6 πετυχαίνει διάνα σε κάθε στόχο του σχετικά με το gameplay.

Το gunplay είναι καλοκουρδισμένο, με όπλα που «κλωτσάνε» όσο και όπως πρέπει, με εχθρούς που αντιδρούν επαρκώς επιθετικά απέναντί μας ρίχνοντας χειροβομβίδες, καλύπτοντας την όρασή μας με καπνό, τρέχοντας για να μπουν σε κάλυψη και προκαλώντας μας αρκετή ζημιά με τα όπλα τους. Ακόμα, οι τύποι των εχθρών είναι αρκετοί, επαρκώς διαφορετικοί και σηματοδοτούνται σωστά για να είναι όλα ξεκάθαρα. Οι μάχες είναι συναρπαστικές συνεχώς, ειδικά εξαιτίας των set pieces που προκύπτουν στις αποστολές: θα κληθούμε να διασώσουμε μέλη της επανάστασης από το εσωτερικό ενός ζωολογικού κήπου, με ελικόπτερα να τριγυρνούν από πάνω μας και τίγρεις στα κλουβιά τους, δίπλα από τους αλυσοδεμένους μαχητές της αντίστασης, θα επιτεθούμε σε κονβόι πλοίων στα ανοιχτά της Yara κατεβαίνοντας από ziplines μαζί με την ομάδα μας, θα πολιορκήσουμε ένα κάστρο με τανκς, θα αμυνθούμε στο προαύλιο ενός ξενοδοχείου και, γενικά, οι αποστολές, κεντρικές και παράπλευρες, είναι απόλυτα ικανοποιητικές. Δεν έχουμε απλοϊκού τύπου δραστηριότητες, του στιλ: ακολούθα τα σημάδια στο χώμα, βρες το marker, σκότωσε 4 εχθρούς, γύρισε πίσω. Οι αποστολές του Far Cry 6 είναι γεμάτες εκρήξεις, υπερβολές, αίμα, ενέδρες, τεράστια όπλα και συντονισμένες επιθέσεις. Βέβαια, το stealth είναι σχεδόν πάντα μία διαθέσιμη επιλογή, και είναι εξίσου διασκεδαστικό.

Ο ανοιχτός κόσμος και το πλούσιο οπλοστάσιο μας δίνουν πληθώρα δυνατών προσεγγίσεων σε κάθε πρόβλημα. Έτσι, μπορούμε να κατέβουμε σε σκεπές με το αλεξίπτωτο, να φτάσουμε απευθείας στον στόχο μας πέφτοντας από ελικόπτερο τη νύχτα, να βγούμε από τη θάλασσα καρφώνοντας τους φύλακες με το μαχαίρι μας, ενώ έχουμε στη διάθεσή μας και πολλά χρήσιμα gadgets. Μερικές μικρές λεπτομέρειες μας εξυπηρετούν πάρα πολύ και κάνουν τη ροή του stealth πιο γρήγορη: αν πέσουμε από ψήλα πάνω σε έναν εχθρό, αυτόματα κάνουμε stealth kill και αν υπάρχει άλλος δίπλα μπορούμε να κάνουμε chain stealth kill (δεν χρειάζεται να ξεκλειδώσουμε τίποτα από αυτά με levels και challenges, στις πρώτες 4 ώρες έχουμε flamethrower εξάλλου) ενώ όταν σκοτώνουμε έναν φύλακα κρυφά μπορούμε να τραβήξουμε το πτώμα του αμέσως, χωρίς να πέσει πρώτα στο έδαφος νεκρός. Επίσης, έχουμε στο πλάι μας έναν “amigo”, που είναι οι κόκορες και κροκόδειλοι που λέγαμε, και οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως βοήθεια σε μάχες και stealth με το πάτημα ενός κουμπιού -και πράγματι βοηθούν. Βελτιώσεις εντοπίζονται στο σύστημα οδήγησης που πλέον είναι ικανοποιητικό (υπάρχουν και άλογα), αλλά και στα σημεία εδώ κι εκεί, με κίνηση που δίνει πιο «ρευστή αίσθηση» στο τρέξιμο, το sliding στο έδαφος, το platforming και το σκαρφάλωμα.

Μελανό σημείο, το climbing σε σκεπές και πλατφόρμες, που δεν είναι πάντοτε σωστό και μερικές φορές δεν λειτουργεί, αν και ο χειρισμός είναι σε γενικές γραμμές άψογος. Υπάρχει και ένα σύστημα κάλυψης που λειτουργεί επίσης σωστά και είναι βοηθητικό σε stealth αλλά και guns blazing στιγμές, και είναι εύκολο στη χρήση του. Το level design σε πόλεις, βάσεις, χωριά και οπουδήποτε, είναι κορυφαίο, σχεδόν αψεγάδιαστο και υπηρετεί ολόσωστα τις πολλαπλές προσεγγίσεις που είναι διαθέσιμες. Οι πόλεις, ειδικά, είναι εξαιρετικές, με πιο έντονη κίνηση στον κατακόρυφο άξονα σε σχέση με όσα έχουμε συνηθίσει από τη σειρά. Οι αποστολές που είναι στημένες ως stealth προκλήσεις είναι εξαίσια δομημένες, το stealth που προκύπτει από τον τρόπο παιξίματος είναι διασκεδαστικό και δημιουργικό και το μόνο πρόβλημα που εντοπίζεται είναι η AI των εχθρών που ακόμα δεν έχει φτάσει σε ικανοποιητικό επίπεδο. Παρόλο που είναι αρκετά «έξυπνοι» ώστε να υπάρχει πρόκληση, οι φύλακες δεν είναι συνεπείς: μερικές φορές μας βλέπουν από πολύ μακριά και αμέσως, άλλες είμαστε ακριβώς δίπλα τους, μπροστά τους, και δεν μας εντοπίζουν, ενώ ενίοτε «γκλιτσάρουν» μάλιστα και κολλούν σε τοίχους. Γενικά, οι NPCs για ακόμα μία φορά απογοητεύουν, καθώς έχουν πάρα πολύ απλοϊκές αντιδράσεις, πολλές φορές αλλόκοτες και ενοχλητικές. Όπως και να ‘χει, παρά τα προβλήματα, είτε παίξετε το Far Cry 6 με τεράστια όπλα και ντου είτε επιλέξετε να κινηθείτε στις σκιές, το gameplay είναι σταθερά συναρπαστικό. Η δυσκολία είναι επίσης σωστά στημένη, με έναν πετυχημένο μηχανισμό για healing που δεν κάνει πολύ εύκολες τις μάχες, ενώ επαναφέρει μερικώς και τα βίαια animations.

Μεγάλο ατού, το DualSense αν παίξετε σε PlayStation 5, που δίνει ξεχωριστή αίσθηση για κάθε όπλο αλλά και όχημα, και, εκτός από να αυξήσει το immersion, καταφέρνει να βοηθήσει και το gameplay με μικρούς αλλά εμπνευσμένους τρόπους (μικρές δονήσεις σηματοδοτούν πότε μπορείτε να πυροβολήσετε μετά από ένα reload, για παράδειγμα). Τέλος, να αναφέρω τις πολύ εκτενείς επιλογές για προσβασιμότητα, που επηρεάζουν το παιχνίδι σε βάθος, από το πώς ακούγεται και πώς δείχνει μέχρι το πώς παίζει, μπαίνοντας σε πολλές λεπτομέρειες. Το accessibility τέτοιου βάθους είναι κάτι πολύ θετικό, και φαίνεται πως όλο και περισσότερες εταιρείες ακολουθούν αυτήν την προσέγγιση.

Η Yara της Καραϊβικής

Ο κόσμος είναι πράγματι πολύ μεγάλος, έχει αρκετή ποικιλία, περιοχές που είναι καλοσχεδιασμένες και σου δίνουν συνεχώς κάτι να κάνεις, και καταφέρνει να δίνει την αίσθηση πραγματικής τοποθεσίας και όχι εντελώς «παιχνιδίστικου» χάρτη, στον οποίον όλα έχουν τοποθετηθεί για εσένα, την παίκτη/την παίκτρια. Εδώ, έχουμε μία χώρα γεμάτη μικρούς καταυλισμούς, χωριά με ζώα και φάρμες, δρόμους που περνούν από βουνά και ακτές, αλλά και «κανονικές» πόλεις, στις οποίες ζουν και κυκλοφορούν άνθρωποι. Ο κόσμος δίνει ζωντανή αίσθηση και δεν μοιάζει με ψηφιακή «παιδική χαρά», αφού μπορούμε να κυκλοφορούμε (την ημέρα, έστω, γιατί τη νύχτα η κυκλοφορία είναι περιορισμένη) σε πόλεις και χωριά, να περνάμε από πλατείες και εκκλησίες, χωρίς να μας επιτίθεται κανείς, εκτός αν βγάλουμε όπλα ή αν συμπεριφερόμαστε παράξενα. Βεβαίως, μην περιμένετε συστήματα αλληλεπίδρασης τύπου Red Dead Redemption 2, αλλά η προσπάθεια που έχει γίνει για το χτίσιμο ενός πιο ζωντανού και πλήρους κόσμου σε σχέση με τους προηγούμενους του franchise, αποδίδει καρπούς.

Η Yara μοιάζει με πραγματική χώρα, με το καθεστώς Castillo, με τις πόλεις της, τους ανθρώπους στους δρόμους, τους καβγάδες, τις μάχες μεταξύ ανταρτών και στρατού, αλλά και τον μη σαφή διαχωρισμό μεταξύ των ξεχωριστών τμημάτων. Εδώ, δεν έχουμε έναν κόσμο που είναι κόκκινη έρημος στα νότια, χιονισμένος στα βόρεια, δασώδης στη μέση και γεμάτος ακτές στις δυτικές και ανατολικές άκρες. Αντίθετα, έχουμε έναν χάρτη που αλλάζει ύφος με πιστευτό τρόπο, χωρίς πολύ έντονες διαφοροποιήσεις που να καθιστούν τις περιοχές του παράταιρες. Είναι μία μεγάλη χώρα, διασκεδαστική στην εξερεύνησή της, γεμάτη σημεία που έχουν ξεκάθαρα σχεδιαστεί «στο χέρι» και επιτελούν τους δικούς τους ρόλους. Το περιεχόμενο είναι πλούσιο, με δεκάδες διαφορετικές δραστηριότητες, treasure hunts, μυστικά, το χτίσμο των camps της αντίστασης, αποστολές που αναθέτουμε σε μέλη της ομάδας για να αποκτήσουμε υλικά, μάχες με κόκορες σε στιλ fighting game με μπάρες ενέργειας και ειδικές κινήσεις, και πολλά, πολλά άλλα, κάποια ουσιώδη και μερικά όχι τόσο, χωρίς όμως την ανάγκη για grinding ή κάτι παρόμοιο (μπορούμε να παίξουμε όλο το παιχνίδι σε co-op).

Αβάνα ου να-να

Η ατμόσφαιρα, επίσης, είναι πολύ πετυχημένη και ολοκληρωμένη, με μουσική απόλυτα αρμόζουσα θεματικά, στην οποία περιλαμβάνονται γνωστά τραγούδια όπως το Havana της Camila Cabello, και με κάθε σημείο ενδιαφέροντος να δίνει την απαραίτητη εντύπωση. Τα χωριά φαίνονται σχετικά ελεύθερα, με λίγους κατοίκους, στάνες και ζώα, οι μικρές πόλεις περιπολούνται ελαφρώς, και οι μεγαλύτερες αρχίζουν να γίνονται ασφυκτικές, όσο πιο κοντά πάμε στην πρωτεύουσα, στην οποία ζει και ο Presidente Castillo. Τεράστιες αφίσες με πρόσωπα στρατιωτικών ηγετών του δικτάτορα βρίσκονται στους τοίχους, και μηνύματα προπαγάνδας υπέρ του καθεστώτος ακούγονται σε τεράστια μεγάφωνα στους δρόμους. Η Ubisoft είναι γνωστή για την επιμέλεια στο στήσιμο των κόσμων των παιχνιδιών της, και εδώ, για άλλη μία φορά, δεν απογοητεύει καθόλου. Οι βόλτες στον κόσμο της Yara είναι απολαυστικές, με ειδυλλιακές περιοχές, όμορφες πόλεις, αλλά και σκοτεινές προεκτάσεις λόγω της επιρροής του δικτάτορα. Τα αυτοκίνητα, τα οχήματα γενικότερα, είναι ταιριαστά σχεδιαστικά και η γενικότερη εντύπωση που δίνουν, μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία που παρουσιάζονται μέσω του setting, είναι αυτή ενός έθνους που έχει μείνει στάσιμο ακριβώς εκεί που το θέλει ο δικτάτορας που έχει την εξουσία.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του franchise, το Far Cry 6 μάς δίνει τη δυνατότητα να δούμε τον χαρακτήρα μας ακόμα και μέσα στο gameplay. Αρχικά, ο/η Dani μιλά, αντίθετα με τον πρωταγωνιστή του πέμπτου Far Cry, και φαίνεται σε τρίτο πρόσωπο στα cutscenes, ενώ σε τρίτο πρόσωπο είναι και ο χειρισμός του/της όσο βρισκόμαστε στους καταυλισμούς της αντίστασης. Με αυτά τα τεχνάσματα δίνεται πιο μεγάλο βάρος στην προσωπικότητα του/της Dani, και στην ύπαρξή του/της στον κόσμο της Yara, ενώ έχουμε και την ευκαιρία έτσι να δούμε όσα διαφορετικά ρούχα και customizations φοράμε.

Για το Far Cry 6, RPG είναι μόνο το όπλο

Η σειρά έχει δοκιμάσει διάφορα στο παρελθόν. Έχει εισάγει tiers για τα όπλα, έχει προσθέσει perks που ξεκλειδώνουν μέσω challenges και γενικά έχει πειραματιστεί αρκετά με μικρές ιδέες τέτοιου τύπου. Στο έκτο παιχνίδι του franchise πάμε σε πιο άμεσα συστήματα που έχουν τη δράση ως βασικό άξονα και δεν κλειδώνουν την πρόοδο. Δεν υπάρχουν πια διαφορετικά tiers, ούτε συστήματα που βαφτίζονται “light RPG” μηχανισμοί. Εδώ, έχουμε όπλα, customizations, αναβαθμίσεις, gadgets και τις ικανότητές μας. Υπάρχει rank, που ανεβαίνει με την ολοκλήρωση στόχων και την απόκτηση XP, όμως δεν επηρεάζει σημαντικά τον βασικό κορμό. Με λίγα λόγια, όσο ανεβαίνετε σε level θα έχετε πρόσβαση σε πιο δυνατό εξοπλισμό, ενώ το ίδιο θα ισχύει και για τους εχθρούς, αλλά ακόμα και με υποδεέστερα όπλα θα μπορέσετε να τα βγάλετε πέρα. Οι εχθροί, όσο ισχυροί κι αν είναι, δεν γίνονται «σφουγγάρια», δεν απορροφούν εκατοντάδες χτυπήματα για να πεθάνουν, και τα headshots έχουν νόημα ακόμα και όταν αντιμετωπίζουμε elite αντιπάλους. Τα perks αυτήν τη φορά αποκτούνται μέσω του gear και των όπλων (δεν υπάρχουν απαγορευτικά tiers), αν ξοδεύσουμε τα απαραίτητα υλικά. Μπορούμε να βάλουμε scopes, να αλλάξουμε τύπο στις σφαίρες για να είναι ισχυρές εναντίον συγκεκριμένων εχθρών, να φορέσουμε ρουχισμό με ξεχωριστές ιδιότητες, να «παίξουμε» με μία χορταστική ποικιλία από gadgets και να δοκιμάσουμε τα νέα “resolver weapons” και τα “supremos”. Τα νέα όπλα αυτά είναι αυτοσχέδιες, υπερβολικές φονικές μηχανές που εκτοξεύουν πυραύλους, δηλητήριο που στρέφει τους εχθρούς εναντίον των δικών τους, ή… μουσικούς δίσκους, ενώ ακούγεται το τραγούδι μακαρένα από το ηχείο του όπλου.

Υπάρχει κάτι για κάθε τύπο παίκτη ή παίκτριας, δεν πρόκειται να μείνετε απογοητευμένοι από την ποικιλία και από το πόσο ευέλικτες είναι οι δυνατότητες που σας δίνονται. Τέλος, τα supremos είναι πάλι αυτοσχέδια όπλα, που έρχονται με τη μορφή backpack που μας δίνουν ξεχωριστές ιδιότητες, όπως την καταστροφή των ηλεκτρονικών συστημάτων, ένα μπαράζ ρουκετών ή ένα τζετπακ με φλόγες που μας σώζει από δύσκολες στιγμές. Οι ιδιότητες αυτές χρησιμοποιούνται όταν είναι διαθέσιμες, αφού λειτουργούν με cooldown, και επίσης μας δίνουν επιπλέον θέσεις για perks και gadgets, για να φτιάξουμε διαφορετικά presets για κάθε διαφορετική προσέγγιση (μπορούμε να αναβαθμίσουμε τα οχήματά μας, ακόμα και τα καλάμια ψαρέματος). Να σημειωθεί πως, ενώ μπορούμε να κρατάμε συγκεκριμένο αριθμό όπλων ταυτόχρονα, έχουμε τη δυνατότητα να τα αλλάζουμε όποτε θέλουμε παίρνοντας οποιδήποτε από το συνολικό μας οπλοστάσιο -όχι όμως και να αλλάζουμε gadgets ή perks, αυτό γίνεται στους καταυλισμούς. Το σύστημα στο σύνολό του είναι μία καλή επιλογή για παιχνίδι του είδους και της ιδιοσυγκρασίας του Far Cry και, όσο κι αν στην αρχή φαίνεται πως θα είναι ελλιπές, τελικά ικανοποιεί.

Τα 60 fps είναι game changer, τα γραφικά μένουν λίγο πίσω

Όσο όμορφη κι αν είναι η Yara, μην περιμένετε να εντυπωσιαστείτε από τα γραφικά και την τεχνική υπεροχή του Far Cry 6. Η γενικότερη εικόνα που δίνει ο τίτλος ανήκει στην προηγούμενη γενιά κονσολών, καθώς οι διαφορές που θα δείτε σε σχέση με το προηγούμενο Far Cry δεν είναι συναρπαστικές. Δεν υπάρχουν ξεχωριστά modes για ανάλυση, και το Far Cry 6 στοχεύει σε 4K με 60 fps. Ο ρυθμός ανανέωσης είναι ό,τι πρέπει για παιχνίδι τέτοιου είδους και θα σας κάνει να αναρωτιέστε πώς παίζατε τόσο καιρό shooters σε 30 fps, αλλά πέρα από αυτό δεν θα δείτε κάτι ιδιαίτερα εντυπωσιακό. Τα μοντέλα των χαρακτήρων, τα animations, οι φωτισμοί και γενικά τα πάντα, είναι λειτουργικά και επιτελούν τον σκοπό τους, ελαφρώς βελτιωμένα στα σημεία, αλλά δεν θα ρίξουν και σαγόνια… Ακόμα, στα σημεία του gameplay που είναι σε τρίτο πρόσωπο, οι κινήσεις του χαρακτήρα μας δείχνουν κάπως αλλόκοτες, ειδικά όταν πέφτει από ψηλά ή όταν γυρνά απότομα. Το Far Cry 6 μπορούσε να είναι πιο εντυπωσιακό οπτικά, ιδίως σε εκδόσεις για κονσόλες νέας γενιάς όπως αυτήν του PS5 που έπαιξα, αλλά δίνει ξεκάθαρα την εικόνα ενός cross-gen τίτλου, δυστυχώς (ray tracing επιλογή δεν υπάρχει). Τουλάχιστον, δεν εντοπίζονται προβλήματα και τα loading times είναι πολύ σύντομα. Εκτός από 3-4 κολλήματα στις κινήσεις κάποιου NPC, στις 35 περίπου ώρες που έπαιξα το Far Cry 6 (βασικό questline και πολλά side-missions, αλλά όχι πολλά τυχαία targets), δεν μου έτυχε κανένα άλλο πρόβλημα, λειτουργικό, οπτικό ή οτιδήποτε άλλο.

Δοκιμασμένη συνταγή, ολόσωστα υλοποιημένη

Τελικά, το νέο Far Cry δεν πετυχαίνει ιδιαίτερα όσον αφορά την παρουσίαση ενός πολιτικοποιημένου υποβάθρου, καθώς για άλλη μία φορά βλέπουμε χιουμοριστική προσέγγιση και ελαφριά διάθεση, αλλά καταφέρνει να δημιουργήσει ένα συναρπαστικό setting που μπορεί να μας κρατήσει για δεκάδες ώρες, με κορυφαία συστήματα στο gameplay. Δεν ταράσσει τα νερά, αλλά ικανοποιεί απόλυτα με σωστά ζυγισμένα mechanics και έναν καλοσχεδιασμένο κόσμο, στον οποίον μπορούμε να απολαύσουμε καλοδουλεμένες μάχες και χορταστικό stealth. Όσο κι αν αρχίζει να φαίνεται ότι πλησιάζει το σημείο στο οποίο μία πιο ριζική ανανέωση θα είναι απαραίτητη για τη σειρά, για την ώρα το Far Cry παραμένει τρομερά διασκεδαστικό, κι ας μην αξιοποιεί πλήρως όλες τις δυνατότητές του. Μία δοκιμασμένη συνταγή, υλοποιημένη ολόσωστα, σε ένα εκρηκτικό, γνήσιο παιχνίδι δράσης.

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.